Rozdział 14 "- Czy... czy mogę pojechać do rodziców?"

Bada bumssss
Mamy kolejny rozdział :)
Zgodnie z ostatnią prośbą, od teraz będę pisała, kto opowiada całą historię, czyli z czyjej perspektywy piszę. Mam nadzieję, że wam się spodoba... Jest troszkę dramatyczny, ale... sami zobaczycie. 
Komentujcie i opierdzielajcie mnie za każdy błąd :)
Dziękuję wszystkim za ostatnią aktywność pod rozdziałem trzynastym. To naprawdę dało kopa! Jeszcze raz dziękuję wszystkim!
Trzymajcie się i dobranoc :* 
                                    wasza Julu




_Astrid______________________________________________________________________
_______________________________________________________________________






Wybiegłam ze szkoły i czym prędzej popędziłam w stronę przystanku autobusowego. Właśnie zaczynała się druga lekcja. Biegłam chodnikiem mijając tłum ludzi spieszący się do pracy czy szkoły.
- Przepraszam! - Znów niechcący kogoś potrąciłam, na co usłyszałam kolejne niezadowolone burknięcia.
Gdy zobaczyłam mój nadjeżdżający autobus, puściłam się biegiem przed siebie. Przebiegłam na czerwonym świetle i znów do moich uszu doszły niemiłe słowa jakiegoś starucha. Wbiegłam do autobusu i zajęłam miejsce przy drzwiach. Zaczęłam nerwowo grzebać w torebce. W końcu wygrzebałam paczkę papierosów i wyjęłam jednego.
- Tutaj się nie pali. - Usłyszałam nad sobą męski głos.
Spojrzałam na człowieka stojącego obok. Na twarzy miał grymas obrzydzenia i spoglądał na mnie karcąco. Obróciłam papierosa kilka razy w ręce, po czym schowałam go do torebki.
- Oczywiście, ma pan rację. Przepraszam. - Starałam się, żeby mój głos nie brzmiał jak brzytwa.
Facet mruknął coś pod nosem i zajął się swoją komórką, a ja nerwowo wystukiwałam jakiś rytm na swoim kolanie.
W końcu ruszyliśmy. Ruch na drogach troszkę zelżał, w porównaniu do stanu sprzed godziny. Niestety i tak wlekliśmy się w wężyku pojazdów.
Po dwudziestu, może trzydziestu minutach w końcu wyskoczyłam z autobusu. Przeszłam przez park miejski i wyszłam na ulicę Zamkową, na której znajdował się mój cel. Skręciłam w prawo i przeszłam jeszcze kilkadziesiąt metrów, po czym ujrzałam gmach szpitala św. Marka. Dobiegłam w końcu do olbrzymich drzwi i pchnęłam je mocno. Znalazłam się na szerokim korytarzu. Ściany były szare i zabrudzone. Starałam się nie zwracać uwagi na otaczających mnie chorych ludzi. Zapięłam kurtkę, bo nagle owiał mnie podmuch zimnego powietrza. To dziwne, że na dworze nie czułam zimna.
Na szczęście dotarłam do recepcji.
- Dzień dobry. Chciałam się zapytać, gdzie znajdę panią Ingrid Larsen.
- Jesteś jej rodziną?
- Tak, wnuczką.
- Nie ma kogoś dorosłego?
- Nie.
Kobieta w czarnych włosach zebranych w kucyk spojrzała na mnie podejrzanie.
- Sala numer 34. Drugie piętro, w prawo po wyjściu z windy. - Podała mi instrukcje i wróciła do swoich papierów.
Coraz bardziej zdenerwowana pobiegłam do windy. Wjechałam na drugie piętro i skierowałam się do odpowiednich drzwi. Otworzyłam je, ale równie szybko je zamknęłam, kiedy spostrzegłam puste, pościelone łóżko.
Wzięłam głęboki wdech i nakazałam sobie spokój, odganiając przy tym okropne myśli, tłoczące się w mojej głowie.
Rozejrzałam się po korytarzu. Świecił pustkami. Żadnej żywej duszy, która mogłaby mi udzielić jakiejkolwiek informacji.
Postanowiłam znaleźć jakiegoś lekarza. Weszłam do kolejnej sali, w której leżało kilka osób.
- Przepraszam, czy ktoś z państwa wie, gdzie mogłabym złapać lekarza? - Nie przywykłam do tego, że jestem miła dla ludzi.
Większość pacjentów znajdujących się w pokoju pokiwała przecząco głowami i wróciła do swoich zajęć, które im przerwałam.
Gdy już miałam wychodzić, jakaś kobieta złapała mnie za rękę.
- Ostatnie drzwi po prawej stronie, na końcu korytarza. - Jej słodki głos wypełnił ciszę w mojej głowie.
Podziękowałam jej szybko i wybiegłam z salki.
W końcu znalazłam odpowiednie drzwi i bez pukania weszłam do środka.
- Przepraszam, ale tu nie wolno wchodzić... - Siwy lekarz poderwał się z krzesła.
- Szukam mojej babci. Pani Ingrid Larsen. Miała być w sali numer 34, ale jej nie znalazłam. Podobno miała zawał. Nic więcej nie wiem. - Mężczyzna dostrzegł chyba moje zdenerwowanie, bo zaczął przeglądać papiery w swojej teczce.
- Larsen, Larsen, Larsen... - Mruczał, szukając karty mojej babci.
Myślałam, że zaraz ja zejdę tu na zwał, bo szukanie przeciagało się w nieskończoność.
- Ingrid Larsen, lat 68. Tak, twoja babcia miała zawał serca. Dotarła do nas o godzinie 8:56. Przeszła zawał z uniesieniem odcinka ST. Zbadaliśmy wychylenie tego odcinka. Twoja babcia przechodzi teraz zabieg koronarografii i angioplastyki balonowej. Tętnica, która odpowiedzialna jest za spowodowanie zawału była po prostu całkowicie zamknięta.
- Czy ona przeżyje?
- Tak. Twoja babcia ma bardzo silny organizm. Takim jak ona też zdarzają się zawały. Zadzwonimy do ciebie, kiedy operacja dobiegnie końca.
- Czy mogę tu zostać?
Lekarz zdjął okulary i popatrzył na mnie.
- Skoro nalegasz. To jeszcze chwilę potrwa, a później twoja babcia będzie musiała wybudzić się z narkozy.
- Poczekam.
- Dobrze. - Lekarz usiadł z powrotem przy biurku.
- Do widzenia. Dziękuję bardzo. - Wyszłam z pomieszczenia i zajęłam krzesełko przy sali z numerem 34.
Czas dłużył mi się niemiłosiernie. Zorientowałam się, że nie mam nawet do kogo zadzwonić i porozmawiać. W końcu postanowiłam zadzwonić do rodziców. Wyciągnęłam telefon i wybrałam numer mamy.
- Tutaj Sylvia Hofferson...
- Mamo! - Mój głos załamał się na dźwięk jej głosu.
- Niestety nie mogę teraz odebrać telefonu. Zostaw wiadomość, a ja odczytam ją, kiedy będę już dostępna. Pozdrawiam. - Wyłączyłam komórkę i cisnęłam ją do torby.
Ukryłam twarz w dłoniach. Nawet teraz, kiedy babcia była w tak złym stanie, ona nie mogła poświęcić mi choć sekundy swojego pieprzonego czasu.
Byłam coraz bardziej nerwowa, zła i przerażona.
- Astrid! O Boże, Astrid, jak dobrze cię widzieć. - Brunetka przysiadła się do mnie i chwyciła mnie za rękę.
- I co z nią? Dowiedziałaś się czegoś?
- Przechodzi jakieś zabiegi. To pani zadzwoniła po pogotowie?
Mama Czkawki pokiwała głową.
- Tak. Przyszłam do niej rano, chciałam zabrać ją na spacer przed pracą. To było straszne...- Przerwała widząc zapewne mój wyraz twarzy. - Ale na pewno wszystko będzie dobrze. Przepraszam, że dotarłam dopiero teraz. Musiałam jechać do pracy i wziąć zwolnienie. Trochę to trwało.
Spojrzałam na zegar wiszący na ścianie. Dochodziła 11:30.
- Dziękuję pani. - Wtuliłam się w sąsiadkę.
Kobieta była zaskoczona, ale po chwili poczułam, jak jej dłoń gładzi moje plecy.
-Wszystko będzie dobrze. - Powtarzała te słowa jak modlitwę.
Nagle na korytarzu pojawili się jacyś ludzie. Poderwałam się z krzesełka i podbiegłam do grupki lekarzy, którzy wieźli moją babcię.
- Babciu! - Spróbowałam podejść do jej łóżka.
- Proszę się odsunąć. - Lekarz zagrodził mi drogę i lekko mnie odepchnął.
Wpadłam w ramiona pani Haddock.
Kobieta przytrzymała mnie za ramiona.
- Poczekaj, Astrid. - Jej delikatny głos wpływał na mnie kojąco.
Zaczekałyśmy, aż lekarze wjadą z łóżkiem do sali, po czym również weszłyśmy do środka.
Czekałyśmy, aż pielęgniarki ustawią odpowiednio łóżko i podłączą wszystkie potrzebne sprzęty.
W końcu skończyły i czmychnęły z pomieszczenia.
- Pani Larsen potrzebuje teraz odpoczynku. Jest słaba, ale już nic nie zagraża jej życiu. Zabieg przeszła pomyślnie. Za pół godziny powinna wybudzić się z narkozy. - Ostatni lekarz udzielił nam tych informacji, zanim wyszedł z pomieszczenia.
Zaraz po jego wyjściu wyrwałam się z uścisku pani Haddock i przystawiłam sobie krzesło, obok łóżka, na którym leżała babcia. Chwyciłam jej zwiotczałą rękę i ścisnęłam ją mocniej. Chciałam, żeby oddała uścisk, chciałam, żeby również mnie ścisnęła.
Kobieta stała za mną i chyba bała się podejść. Spojrzałam na nią, a potem przeniosłam wzrok na krzesło. Brunetka podeszła i usiadła obok mnie.
- Wszystko będzie dobrze... - Wyszeptała.
Pociągnęłam nosem. Nie, nie rozkleję się teraz.
- Mam nadzieję... -Wyszeptałam równie cicho jak ona.
Pani Haddock znów złapała mnie za rękę. Byłam jej wdzięczna, że była tu razem ze mną i ofiarowała mi odrobinę swojego ciepła. 
Przesiedziałyśmy tak około pół godziny. W końcu staruszka otworzyła oczy.
- Babciu... - Puściłam jej rękę, którą cały czas trzymałam i wtuliłam się delikatnie w ciało kobiety. - Już wszystko w porządku. Jesteś po zabiegach, miałaś zawał. - Ostatnią informację wypowiedziałam ciszej, nie chciałam do tego wracać.
Babcia nic nie mówiła, tylko nadal mnie przytulała.
- Jak się czujesz? - Oderwałam się od niej i usiadłam z powrotem na krześle.
- Dobrze. - Mruknęła po dłuższym zastanowieniu.
- Dzień dobry pani Ingrid. - Do sali razem z panią Haddock wszedł lekarz. - Widzę, że już się pani obudziła.
Co za spostrzegawczość.
- Zabieg przeszedł pomyślnie. Pani stan jest stabilny, ale to chyba oczywiste, że musimy zostawić panią na obserwacji. Myślę, że jest to kwestia czterech, może pięciu dni. - Babcia posłała mężczyźnie słaby uśmiech, a on po zadaniu jeszcze kilku pytań opuścił gabinet.
- Astrid... - Kobieta ruchem ręki przywołała mnie do siebie. - Dziękuję... - Jej oczy zalśniły, a w kącikach zebrały się małe łzy.
- Przecież dobrze wiesz, że nie ma za co... - Ścisnęłam jej pomarszczoną dłoń. - A poza tym, mam usprawiedliwione wagary... - Babci uśmiechnęła się szczerze, a ja jej zawtórowałam.
- Tobie też dziękuję, Valko.
- Dobrze wiesz, że nie ma za co. Jak tylko dojdziesz do zdrowia, robimy o wiele dłuższe spacery.
- Bardzo chętnie.
Siedziałyśmy w ciszy. Ja zastanawiałam się, czy mama też byłaby taka ciepła, jak Valka.
- Astrid...
- Tak?
- Pójdziesz teraz do Valki... Pomieszkasz z nią, do czasu, kiedy nie wrócę.
Nie...
- Babciu...
- Hym?
Chciałam powiedzieć, że spokojnie dam radę sama i że nie potrzebuje pomocy sąsiadów, ale przecież pani Haddock była dla nas bardzo miła i nie chciałam robić jej przykrości. Zastanawiałam się, jak z tego wszystkiego wybrnąć.
- Spokojnie Astrid... Nie będziesz nam przeszkadzać. Będziesz chodziła razem z Czkawką do szkoły.
Nie...
- Astrid... Powiedz coś wreszcie...
- Czy... czy mogę pojechać do rodziców?
Zaskoczyłam wszystkich tym pytaniem. Włącznie z sobą. Czyżbym aż tak bała się spotkania z Czkawką?
- Astrid? Wiem, że za nimi tęsknisz, ale...
- Okej, wiem. Zrobię tak, jak mówiłaś. - Spojrzałam na Valkę, a ta uśmiechnęła się do mnie.
Na babcinej twarzy też zagościł uśmiech.
- Idźcie już. Muszę odpocząć, a nie zasnę, jak będziecie cały czas nade mną stały.
- Przywiozę ci wieczorem jedzenie i ubrania. Czy coś jeszcze będzie ci potrzebne? - Brunetka wpatrywała się troskliwie w staruszkę.
- Krzyżówki. Astrid ci pokaże, gdzie są. Idźcie już, zmarnowałyśmy za wiele czasu ze mną.
- Przestań. - Przerwałam jej. - Idziemy, a ty się kuruj. - Ucałowałam ją w nos i ruszyłam do drzwi. Babcia pożegnała się również  z mamą Czkawki, która później znalazła się przy mnie.
- Kocham cię Astrid. - Staruszka spojrzała na mnie.
- Ja ciebie też... Ja ciebie też. - Wyszłyśmy z pomieszczenia.