Rozdział 13 "- Stary co z tobą jest nie tak? Nawet ślepy by dostrzegł, że między wami coś jest."

Hejka, naklejka :)
Właśnie napisałam dla was kolejny rozdzialik. Poruszyłam tu kilka ciekawych wątków... głównie rodzinnych (mówię, żebyście zwrócili na to uwagę, zapamiętajcie, przydadzą się).
Mam dużo pomysłów na te opowiadania, ale na razie nie wiem, czy ma to jakikolwiek odzew. To znaczy powiedzmy, że pod każdym rozdziałem średnio są dwa komentarze. To raczej mało... Chyba.
Chcę podziękować mojej wiernej czytelniczce, która powinna dostać tytuł NAJLEPSZEJ CZYTELNICZKI TAK SŁABEGO BLOGA JAK TEN.
A co mi tam...
Tytuł "NAJLEPSZEJ CZYTELNICZKI TAK SŁABEGO BLOG JAK TEN" otrzymuje (werble) Hania Wiśniewska!!!
Jej komentarze są chyba pod moim każdym postem. Haniu, baaaardzo Ci dziękuje, tak z całego serducha.
Wracając do mojej poprzedniej myśli.
Nie wiem, czy to się WAM podoba.
Nie jestem jasnowidzem, więc musicie mi to powiedzieć. To już 13 rozdział, akcja chyba się troszeczkę rozkręciła, także jeśli CZYTASZ to SKOMENTUJ i jeśli uważasz, że ta historia jest godna polecenia to POLEĆ JĄ :)
W zupełności mi to wystarczy, słowa krytyki też bardzo chętnie przyjmę.
Wiecie co mnie najbardziej dołuje? Jeden rozdział został wyświetlony 128 razy, a wiecie ile jest pod nim komentarzy? 2 (jeden jest mój, a drugi zapewne wiecie kogo)
I jak na to patrzę, to trochę mi się nie chce...
Ale do niczego nie chcę was zmuszać... proszę was tylko, o sprawienie mi radości, bo uwierzcie mi czasem nie umiem nic napisać... NIC.
Okej, rozgadałam się. Już kończę. KONIEC, PRZESTAŃ MÓWIĆ.

                                                                  wasza Julu


ps. Miałam dodać jutro (to jest 24 lipca), ale dodam dzisiaj, a co... :) W sumie to już za niecałą godzinkę :)
ps2. Przepraszam za błędy... te poprawię jutro :) CHYBA
ps3. Wiem, że miałam przestać pisać, ale moje palce chyba przyrosły do klawia NIE, STOP!!!






Po całym weekendzie jestem bardzo zmęczona. W piątek zastępowałam Meridę w kawiarni, całą sobotę spędziłam wśród książek, a w niedzielę byłam u Roszpunki, co oczywiście było chyba najbardziej nieodpowiedzialnym pomysłem. Po tym, gdy moja ukochana ciocia wyrzuciła nas z domu, pojechaliśmy wszyscy do mieszkania Elsy i chłopaków. A właściwie do mieszkania Kristoffa. Zjedliśmy tam obiad i ogólnie rozmawialiśmy na temat Jacka. Wróciłam do domu krótko prze dziesiątą i oczywiście otrzymałam reprymendę od rodziców. A teraz idę do szkoły. Dzisiaj spadł pierwszy śnieg. W końcu to już schyłek listopada. Poprawiam kaptur, który co jakiś czas spada mi z głowy. Do szkoły mam jeszcze kawałek, a czas goni, więc przyspieszam kroku. W końcu przekraczam próg szkoły. Rozbieram kurtkę i odkładam ją do szatni. Szukam w głowie planu moich lekcji i stwierdzam, że teraz czeka mnie matematyka. Nie jestem fanką tego przedmiotu, ze względu na nauczycielkę. Idę pod klasę. Na korytarzu jest jeszcze wielu uczniów, czyli dzwonka jeszcze nie było. W końcu docieram pod odpowiednią salę. Od razu podbiega do mnie Meri, ciągnąc za sobą jak zwykle speszonego Czkawkę.
- Hej. - Wita mnie.
- Cześć. - Ziewam lekko.
- Widzę, że wróciłaś wczoraj późno, a przynajmniej późno poszłaś spać.
- Yhym. - Przytakuję,
- Czkawka wszystko mi opowiedział. Jack chce wyjechać na święta. Jest okropny! I samolubny. Nie chcę, żeby mieszkał z dziadkiem. Przez wiele lat zajmował się nim wujek, a dziadek w ogóle się o niego nie upominał. - Dziewczyna jak zwykle pokazuje umiejętności swoich strun głosowych.
- A może to Jack potrzebuje dziadka. Myślę, że on go nie naciska. To Jack chce z nim mieszkać...
- Taaaak. Ale my nie chcemy, żeby on wyjeżdżał. - Zwiesza głowę.
- Może nie wyjedzie. - Do rozmowy włącza się Czkawka. - Gdy z nim wczoraj rozmawiałem, wcale nie wydawał się taki pewny.
- Zobaczymy, a teraz chodźcie. Czas zmierzyć się z matmą. - Merida bierze plecak i umyka do klasy.
Wchodzę za nią i zajmuje miejsce w jednej z ławek. Rozglądam się po klasie i zauważam, że Astrid uważnie mnie obserwuje. Co jej znowu nie pasuje? Czasem naprawdę działa mi na nerwy.
- Dzień dobry. - Wszyscy podrywają się z krzeseł na dźwięk głosu nauczycielki. - Dzisiaj skończymy temat, który realizowaliśmy na ostatniej lekcji, a później przygotujemy się do testu, który będzie za tydzień. Otwórzcie więc zeszyty i przechodzimy do lekcji. - Nauczycielka zajmuje miejsce przy biurku, po czym sprawdza obecność.
Lekcja mija mi dość szybko. Przed dzwonkiem dostaje sms’a. Ostrożnie sprawdzam jego treść.
„Czemu mnie nie słuchasz?”
Zastanawiam się kto mógł wysłać tę wiadomość. Nie mam tego numeru w moim spisie kontaktów. W końcu chowam komórkę, bo widzę zbliżającą się do mnie nauczycielkę. Zamieram, jednak czarnowłosa kobieta mija mnie, a ja wypuszczam wtedy nagromadzone w swoich płucach powietrze. Nie chciałabym znowu zostawać po lekcjach. W końcu dzwoni dzwonek. Pakuję swoje rzeczy i wychodzę z klasy.
- Co za szmata! Zrobi sprawdzian zaraz przed balem. - Mijają mnie dwie niezadowolone dziewczyny.
Balem?
Doganiam Meridę i Czkawkę, którzy są już na schodach.
- Co za bal? - Pytam, gdy idziemy już obok siebie.
Merida podnosi głowę i uśmiecha się. Kieruje jednak ten uśmiech w stronę Czkawki, a chłopak nagle blednie.
- Oh bal… Ten bal, na który Czkawka chce cię zaprosić. - Uśmiecha się chytrze. - To ja was zostawię, widzimy się na geografii. - Dziewczyna sprawnie przepycha się przez tłum.
Spoglądam na bruneta, który drapie się po głowie.
- Skoro ona już to powiedziała… Chciałem cię zaprosić na bal. To bal z okazji mikołajek, odbędzie się szóstego grudnia, czyli w środę. Czwartek natomiast będzie wolny, no bo bal potrwa pewnie do godziny dziesiątej z kawałkiem. Czy… czy chciałabyś mi w tym towarzyszyć? - Jego głos lekko drży, a oczy błyszczą kiedy czeka na odpowiedź.
- Jasne. Raczej nie mam z kim iść. Dziękuję za zaproszenie. - Uśmiecham się, a Czkawka odpowiada mi tym samym.
Wiem, że jest to tylko przyjacielskie wyjście. Z resztą ja chyba nie chcę, żeby to wykraczało poza “przyjacielskie” wyjście.
Rozmawiamy jeszcze idąc pod odpowiednia klasę.
- I jak? - Merida podchodzi do nas.
- Następnym razem nie wtrącaj się we wszystko. Dam sobie radę sam. - Czkawka wygląda na nieco zdenerwowanego.
- W porządku. Idziemy razem na bal. - Uśmiecham się.
- Wspaniale! - Rudowłosa klaszcze w dłonie. - No to teraz wracamy na ziemię, bo czeka nas gegra. - Znów dzwoni dzwonek.
Wchodzę do sali i zajmuję miejsce. Nagle czuję wibracje w kieszeni moich dżinsów. Wyciągam telefon.
“Partnerka Czkawki? Widzę, że bardzo ci zależy na wkurzeniu mnie. Grabisz sobie.”
Zastanawiam się, kto może być autorem tego sms’a. To musi być ktoś stąd. Z mojej klasy. Od razu rozglądam się za Astrid. Blondynki jednak nie ma na lekcji.
Ciekawe czy to rzeczywiście ona.
_______________________________________________________________________


Znów siedzę przy gitarze. Dzisiaj skończyliśmy nagrywanie naszego singla promującego nową płytę. Jeśli chodzi o trasę, to musimy wyrobić się na sylwestra, bo właśnie wtedy mamy pierwszy koncert. Mamy miesiąc z drobniutkim kawałeczkiem. Moje place powtarzają znaną im już dobrze kombinację. Jutro znowu nagrywamy kolejny utwór na płytę. Jest dużo roboty, nie ma co.
Znów zaczynam grać. Nie zauważam, kiedy w drzwiach pojawia się Kristoff.
- Zrobiłem ci śniadanie, spauzuj na chwilkę. - Chłopak stawia na biurku talerz z jajecznicą i kubek herbaty. - Zajedziesz się w końcu. - Śmieję się na jego słowa.
- Już jestem zajechany. Ale spoko, jakby co zawsze można odlecieć... - Uśmiecham się i mrugam.
- Taaaaa... Odlecieć od Ross i raczej już nie wrócić. To chyba nie jest wychowawcze, ale wolę, żebyś został przy papierosach.
Znów się śmieję. Taaa, papierosy w zupełności wystarczą.
- Dzisiaj znów do studia? - Kriss przysiada się do mnie, przez co moje łóżko lekko się zapada, a ja w tym czasie sięgam po talerz.
- Nie, jutro spędzę tam cały dzień. Dziś odpoczywam, przynajmniej próbuję. - Wskazuję głową na gitarę i wgryzam się w miękki chleb. - Co z Elsą? - Pytam z ustami pełnymi jedzenia.
Kriss wpatruje się w ścianę przed nami.
- Udaje, że wszystko w porządku.
- Myślisz, że Jack nie wyjedzie?
- Myślę, że oboje boją się przyznać, że coś do siebie czują. Chyba każdy z nich, chce udowodnić drugiemu, że go nie potrzebuje...
Zastanawiam się nad słowami blondyna.
- A może oni nie wiedzą, że mają się ku sobie? Czasem trudno to zauważyć. Po prostu myślisz, że tak było zawsze...
Kristoff patrzy na mnie w zdumieniu.
- Pamiętasz, jak Jack się do nas wprowadził? I wtedy odwiedziła cię Elsa. Pamiętam, jak się pokłócili. Nawet nie znali swoich imion. Już teraz nie pamiętam o co poszło.
- O kawę mrożoną. - Przerywam mu.
- Tak, o kawę. - Kriss znów się uśmiecha. - Która jest lepsza... A teraz i tak piją tę samą. - Chłopak kręci głową z niedowierzaniem.
Po chwili słyszymy dźwięk przekręcanego klucza w zamku drzwi wejściowych. Spoglądamy na siebie.
- Elsa?
Kristoff sprawdza godzinę.
- Wyszła czterdzieści minut temu. Jeszcze nie dojechała na uczelnię.
Jedyną osobą, która miała klucze i nie była teraz na uczelni, ani w domu jest Jack.
Czekamy jeszcze chwilę, a gdy słyszymy, że chłopak wszedł do swojego pokoju, zrywamy się z łóżka i ruszamy w kierunku pokoju.
Kriss otwiera drzwi.
Jack właśnie wyciąga walizkę z szafy.
- Wyjeżdżasz bez pożegnania? - Pytam, unosząc brew i opieram się o framugę drzwi.
- Chciałbym. - Chłopak rzuca walizkę na łóżko i zaczyna wkładać do nie ubrania.
- Nieładnie. Bardzo, bardzo brzydko. - Kriss przyjmuje tę samą pozycję co ja, tylko po drugiej stronie framugi.
Jack wzdycha ciężko.
- Czy możecie w końcu zrozumieć, że to moja decyzja? Możecie dać mi wszyscy spokój! - Jego ton staje się ostrzejszy.
- A czy ty możesz zrozumieć, że wyjeżdżając łamiesz wszystkim serca? - Nie daję za wygraną.
Chłopak znowu wzdycha.
- Wy nic nie rozumiecie! - Zrywa się z łóżka. - Wasi cholerni rodzice żyją i mają się dobrze! Ja ich nie mam! Mam wujka, który w ogóle nie przypomina mojej matki i czasem mam wrażenie, że opiekuję się tylko mną ze względu na nią. To znaczy opiekował się. Mam jeszcze dziadka, który do złudzenia przypomina mi ojca, którego nie mam od kilkunastu lat! Nie rozumiecie tego, jak to jest być sierotą! - Kończy i kopie w krzesło.
Widzę, jak mięśnie Krissa napinają się niebezpiecznie. Blondyn podchodzi do Jacka i mierzy go wzrokiem. Oboje są podobnego wzrostu. Kriss jest odrobinę wyższy.
- Nie jedź po naszych uczuciach, Jack. Według mnie powinieneś się cieszyć, że mogłeś sam wybrać sobie rodzinę. Chętnie bym się z tobą zamienił. Mój ojciec mógłby nie żyć, za to wszystko co mi zrobił. Jednak on żyje i ma się bardzo dobrze. A to, że nie doceniasz tego, ile dla ciebie zrobiliśmy to nie mój problem. Ale wiedz, że to nas cholernie boli, kiedy zachowujesz się jak kutas. - Kristoff odsuwa się od niego i wraca do mnie, po czym znów opiera się o drzwi.
Jack wraca do pakowania swojej walizki. Teraz moja kolej.
- A co z... Elsą? Zabierzesz ją ze sobą?
Chłopak parska śmiechem.
- To będzie dla mnie ocalenie, że zostanie z wami.
- Tak? Ciekawe. Ile mu dajesz Kriss?
- Myślę, że w ciągu tygodnia się do niej odezwie.
- Ja myślę, że to będą trzy dniu.
- Zakład? - Kristoff wyciąga rękę w moją stronę.
- Przyjmuję. - Ściskam mu dłoń.
- Możecie przestać. Między mną, a Elsą nic nie ma.
Oboje wybuchamy śmiechem.
Jack patrzy na nas zdezorientowany.
- Stary co z tobą jest nie tak? Nawet ślepy by dostrzegł, że między wami coś jest. - Przekazuję mu tę sekretną wiedzę.
- I powinieneś coś z tym zrobić. A wyjazd będzie twoim największym błędem w całym twoim nędznym życiu. - Dopowiada Kriss.
Jasnowłosy znów wpatruje się w nas zdziwiony i po raz kolejny wzdycha.
Kręcimy głowami i wychodzimy z pokoju.
- Tylko wiesz, nie wiem, kto będzie spełniał twoje zachcianki... oby nie ręka. - Tym razem to ja rzucam Kristoffowi zdziwione spojrzenie.
- No co? Przecież mówię prawdę. - Chłopak tylko wzrusza ramionami.
Idziemy do kuchni i otwieramy sobie po puszcze coli.
- Kto w takim razie spełnia twoje zachcianki? Nie widziałem dawno tej blondyny, czekaj jak jej było? Bianca?
- Nie przeginaj, bo już nigdy, powtarzam NIGDY nie zrobię ci śniadanka. - Znów ciągniemy po łyku.
Po chwili słyszymy trzaśniecie drzwi.
Jack wyszedł z mieszkania. Kriss wychodzi z kuchni.
- Walizka została. - Informuje mnie, wracając do pomieszczenia.
- Jak myślisz, pojechał do niej?
- Nie. Poszedł się przejść, jak zawsze, kiedy nie wie co ma robić.
- Za to ja wiem. Gitaro, wracam do ciebie. Wiem, że tęskniłaś. - Wyrzucam puszkę do kosza i wychodzę z pokoju.
Znów siadam przy instrumencie i zaczynam grać. Ciekawe, co postanowi Jack. Mam nadzieję, że będzie szczęśliwy. To jego życie, a my może za bardzo się wpychamy... No ale sorry, on i Elsa kleją się do siebie jak dwie papużki nierozłączki, a on chce to wszystko spierdolić.
Dobrzy kumple mu na to nie pozwolą, a my jesteśmy dobrymi kumplami.